Mijn ochtend van de ‘Dag van de Bewoner’

De afgelopen tijd heb ik jullie regelmatig mee mogen nemen in mijn ‘reis’ bij Van der Meijs. Mijn eerste ervaringen met vastgoedonderhoud en hostmanship, mijn ‘eerste stapjes binnen vastgoedonderhoud’ met Arno, de telefoongesprekken die mij een spontane glimlach bezorgden en mijn ontdekkingsreis met betrekking tot circulair ondernemen. Deels omdat, nooit verwacht dat ik dit zou zeggen, ik het leuk vind om te schrijven, maar ook deels omdat schrijven zaken voor mij verduidelijkt. Zo was ik afgelopen week, donderdag 11 oktober 2018, op de dag van ‘de Bewoner’. Een dag georganiseerd door Renda waarbij de bewoner centraal staat. Een dag waar professionals met elkaar praten, workshops volgen en van elkaars ervaringen proberen te leren. Een dag met een ochtend die meer indruk op mij heeft gemaakt dan ik had kunnen bedenken.

Zoals verwacht, Renda blijft een organisatie die graag persoonlijke grenzen verlegd, werd de ochtend begonnen op een manier die ons meteen uit onze comfort zone haalde. Het is een simpele taak: “Kijk naar je buurman/vrouw en fluister in zijn/haar oor iets positiefs wat je van hem/haar ziet”. Het klinkt zo eenvoudig, maar wanneer je dan toch de beweging richting het gezicht van een wildvreemde maakt dan is er toch iets wat je onbewust tegenhoudt. Op één of andere manier legt het onbekende ons soms toch bepaalde grenzen op. De vervolgopdracht, schrijf 3 woorden op die in je hoofd schieten wanneer je het woord handicap/beperking hoort. Braaf deden wij allemaal wat ons gevraagd werd. Vervolgens kwamen ze onze memo’s ophalen en kwam er iemand het podium (in dit geval een kuil) opgelopen. Zonder toelichting werden onze memo’s op deze persoon geplakt.

De memo’s, met de woorden waaraan wij dachten bij het horen van handicap/beperking, werden in een keer een persoon. De persoon op het podium was Nik, een volwassen man van 28 jaar die op 2 jarige leeftijd een niet aangeboren hersenafwijking opliep. Hij begon te praten over zijn verleden, wat er was gebeurd, de weg die hij had afgelegd en de resultaten die hij had geboekt. En gaandeweg zijn verhaal vielen langzaam alle memo’s die op zijn lichaam waren geplakt weer van hem af. Hoezo waren de woorden die bij ons opkwamen de woorden die hem moesten beschrijven of weerspiegelen? Wie waren wij om te zeggen wie hij was of zou moeten zijn? Was hij niet het bewijs dat het anders kon zijn? Dat mensen meer kunnen zijn dan wat wij verwachten en/of denken?

Zo begon onze dag en het zette ons, met het oog op de bewoner, meteen met twee benen op de grond. De les: Neem niet aan dat jij met woorden kan beschrijven/bepalen hoe iemand anders (een bewoner) moet zijn en moet kunnen zonder deze de kans te geven om zelf te bepalen wat wel of niet kan/mag. Een mooie en duidelijk les, maar de beeldspraak met Nik en de memo’s bleef bij mij hangen. En nu ik dit zo uitschrijf en zaken langzaam een plek krijgen (helder worden), ben ik blij dat ik die ochtend aanwezig was. Ik weet niet of het ik het zo goed en helder verwoord, maar ik vond het een nederige ervaring. Zo begon mijn ochtend van de dag van ‘de Bewoner’.

Oja, de rest van de dag was erg leerzaam, gezellig en ik ben uiteindelijk met een hoofd vol nieuwe ideeën, ervaringen en mogelijkheden naar huis gereden. Volgend jaar ben ik zeker weer van de partij!

Martijn van der Putten

Marketing & Communicatie