Een dag meelopen op de bouw

“Martijn, jij? Ga jij buiten werken? Ga jij een dag op de bouw meelopen? Je houdt me voor de gek!” Dat waren de eerste woorden van de dames die bij ons verantwoordelijk zijn voor de materialen toen ik kwam vragen of ik werkkleren kon lenen. En bedankt! Toen ik ze met een strak gezicht bleef aankijken vroegen ze me toch waarom. “Waarom ga jij, buiten, in de bouw meewerken?” Nadat ik uitlegde dat ik graag van dichterbij wilde zien wat het verduurzamen van een woning concreet betekende, snapten ze het wel. Ze waren echter niet helemaal overtuigd of ik de dag zou overleven, buiten, op de bouw, meewerkend. Wanneer je mij iets beter kent weet je dat ik tot mijn 26ste als bijbaantje altijd bij een boomkwekerij of een hovenier heb gewerkt en dat ik het leuk vind (buiten) bezig te zijn. Dus voor mij was het helemaal niet zo raar om een dag mee te werken op de bouw, de dames dachten daar blijkbaar anders over.

Melden in de keet
’s Ochtends om 7:30 melde ik me in de keet op de Beethovenlaan in Deurne voor mijn dag op de bouw. René had mij de dag van tevoren gebeld om aan te geven dat hij op mij rekende, hij had me al de hele dag ingepland. Er waren wat verschuivingen in de planning waardoor André er alleen voor kwam te staan en hij kon wel een handje gebruiken.

 

René neemt mij deze ochtend als eerste mee op pad om het isolatiemateriaal te halen dat we vandaag boven de vensters gaan aanbrengen. René is de uitvoerder op locatie en overziet het gehele verduurzamingsproces die momenteel op 3 verschillende plekken tegelijk bezig is. Onze 1ste stop is bij de asbestsaneerders. Het beloofde vandaag een grijze/regenachtig dag te worden en René moet snel overleggen of de werkzaamheden wel of niet doorgaan vandaag. Buienradar geeft aan dat de regen rond 8:00-8:30 op zal houden. De man met wie René in gesprek is geeft aan dat hij wel verwacht dat ze gaan beginnen. Ze werken hard door, dus de planning komt niet in het geding.

We vervolgen onze weg en rijden naar de plek waar we het isolatiemateriaal bewaren. Na deze ingeladen te hebben, rijden we weer naar een andere container op een andere plek om daar de kruiwagen te halen. René geeft aan dat doordat we nu op drie plekken tegelijk aan het werk zijn de spullen ook op meerdere plekken verdeeld staan waardoor we wat meer moeten rijden. René zet me af, laat mij de spullen uit de bus halen terwijl hij met iedereen de planning en de werkzaamheden doorloopt en zet me bij André neer en springt weer in de bus. “Ze komen dadelijk de steiger in de Beethovenlaan afbreken en die moeten ze opbouwen in de Vriezenkamp, daar zijn de volgende woningen aan de beurt. We moeten controleren of alles in orde is om de steiger op te bouwen.” En weg is René. Gedurende de dag laat hij zo nu en dan even zijn gezicht zien om te kijken of alles nog loopt zoals het hoort en of er nog bijzonderheden zijn. De rest van de dag neemt André mij onder zijn hoede.

Samen met André aan het werk
André neemt me mee naar de werkplek en vertelt mij wat we precies gaan doen. André weet dat ik normaal op het kantoor zit, maar hij heeft vaker leerlingen onder zijn hoede en hij weet hoe hij moet omgaan met mensen die nog wel het een en ander kunnen leren. Hij geeft mij een duimstok, rolmaat, een isolatiezaag en een potlood en stuurt mij de steiger op. “Boven de kozijnen mag jij de isolatielaag aanbrengen. Als het goed is passen er twee hele stukken in en het derde stuk moet je afmeten.” Vol energie spring ik de steiger op en ga ik aan de slag.

Gedurende de dag werken wij het blok rond om overal isolatie en de betimmering voor het ophangen van de trespaplaten aan te brengen. De woningen zijn niet geheel recht en André wil alle zichtlijnen graag recht hebben. Regelmatig moeten we zagen zodat de spijlen in een rechtte lijn staan en alle zichtlijnen recht zijn. Op een gegeven moment moet André helpen met het omhoog brengen van glas en kijkt hij mij aan. “Martijn, jij hebt het mij nu een paar keer zien doen, hier heb jij de zaag. Deze 4 stukken mag je er uitzagen. Gaat wel lukken toch?” En daar sta je dan, op je tenen op een steiger met een multitool in je handen een stuk hout uit een balk boven je hoofd te zagen. Dat is wel even iets anders dan achter een scherm te zitten en een stuk tekst te schrijven.

Mijn eigen plek op de wall of fame
Aan het einde van de dag, nadat we alles hebben opgeruimd en iedereen weer van de bouw af is, krijg ik te horen dat ik OK ben bevonden als handje! Ik mag zelfs de volgende dag terugkomen als ik dat zou willen en als ik ooit klaar ben met het marketingvak dan mag ik altijd bij hun op de steiger komen werken. Kijk, dan heb ik het nog niet zo heel slecht gedaan. Onze laatste taak, een selfie voor op het kantoor bij de dames. Die hebben een eigen wall of fame met alle mensen in het veld. En wat kunnen de dames nou nog meer als bewijs vragen over het feit of ik de dag heb overleefd dan een foto samen met René en André aan het einde van de dag? Het eindresultaat, samen met deze mannen mijn eigen plek op onze wall of fame! #trots!

Martijn van der Putten

Marketing & Communicatie